Συνέντευξη Emiel Spoelder (σκηνοθέτη του The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?)
Το συνδικάτο επί της οθόνης…
Εν όψει της εναρκτήριας βραδιάς του Gimme Shelter Film Festival, το LUNG μιλά με τον σκηνοθέτη του ντοκιμαντέρ The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?, Emiel Spoelder, για τη σχέση του με μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες της Paisley Underground σκηνής.
Αν και οι Dream Syndicate κατάγονται από το Λος Άντζελες, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ξεμύτισαν για να δώσουν μια αλλόκοτη προσομοίωση του ροκ της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Βασισμένοι εν μέρει στα αυτοσχεδιαστικά ηχοτοπία των Velvet Underground, στη δυναμική κιθαριστική κυριαρχία των Television και στο jingle-jangle των Byrds, οι Dream Syndicate θεωρούνται δικαίως από τα πιο αξιόλογα συγκροτήματα της λεγόμενης Paisley Underground σκηνής, στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Bangles, οι Rain Parade και οι Three O’Clock. Όπως και οι Velvet Underground, το συγκρότημα παίζει μελαγχολικά τραγούδια που αντιπαραθέτουν επαναλαμβανόμενες μπασογραμμές με τσιριχτές, άναρθρες κιθάρες. Ενώ πήραν τη σκυτάλη από τον πολύχρωμο ηχητικό θόρυβο των Velvet, οι Dream Syndicate θα λέγαμε ότι εστίασαν στις πιο σκοτεινές στιγμές του ήχου τους. Και ο τραγουδιστής της, ο Steve Wynn, όπως και ο Lou Reed αναπαριστά πιστά τους στίχους μέχρι και το τελευταίο ρινικό τρεμόπαιγμα, γεγονός που τους καθιστά άμεσους ενώ ταυτόχρονα κινούνται σε πολύ πιο σύνθετα και δύσκολα μονοπάτια ως δημιουργοί.
Με εναλλαγές στη σύνθεσή τους, στις δισκογραφικές εταιρείες και στον ήχο, οι Dream Syndicate κυκλοφόρησαν τέσσερα στούντιο άλμπουμ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, συμπεριλαμβανομένου του κλασικού ντεμπούτου τους, The Days of Wine & Roses (1982) και του και φιλόδοξου δεύτερου δίσκου τους The Medicine Show (1984). Το καταιγιστικό live άλμπουμ, Live At Raji’s (1989), αποτυπώνει την άγρια ενέργειά τους επί σκηνής, αλλά αποδείχθηκε και το κύκνειο άσμα τους. Οι Dream Syndicate άνοιξαν το δρόμο για πιο επιτυχημένα συγκροτήματα όπως οι Nirvana και οι Pixies, χωρίς ωστόσο να εξαργυρώσουν την indie/κιθαριστική ανάσταση της δεκαετίας του 1990.
Όμως το 2012 επανενώθηκαν και πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν το μεγαλειώδες How Did I Find Myself Here? Το πρώτο τους άλμπουμ μετά από 29 χρόνια ήταν μια θριαμβευτική επιστροφή για μια μπάντα που δεν έχασε ποτέ τη σπίθα της. Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Emiel Spoelder, δανείζεται τον τίτλο για το ντοκιμαντέρ του The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?, και αποφασίζει να φτιάξει ένα ντοκιμαντέρ για την αγαπημένη του μπάντα.
Το 2003, όταν ο σκηνοθέτης ήταν 19 χρονών, σχεδόν τυχαία ανακάλυψε τους The Dream Syndicate όταν σε μια συναυλία του Ryan Adams έκαναν support ο Steve Wynn και οι The Miracle 3. Μαγεύτηκε ευθύς εξαρχής από την ενέργεια του Wynn κι άρχισε να τον παρακολουθεί στενά. Η ιδέα για το ντοκιμαντέρ γεννήθηκε όταν στο τέλος μιας συναυλίας ο Wynn του γνώρισε τη μητέρα του, Marlena. Όταν εκείνος αναφέρθηκε στις σπουδές του στον κινηματογράφο και την εμμονή του με τα μουσικά ντοκιμαντέρ εκείνη ήταν που παρότρυνε τον Emiel να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για τον γιο της. Κάτι που ο ίδιος βρήκε εξαιρετική ιδέα.
Ασφαλώς , η ολοκλήρωση της ταινίας δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση και χρειάστηκε πολλή δουλειά μέχρι να βρει το δρόμο της για τις κινηματογραφικές αίθουσες, καθώς ο πρώτος γύρος συνεντεύξεων απέχει δέκα ολόκληρα χρόνια από τον δεύτερο. Την διαδικασία της δημιουργίας της ανεξάρτητης ταινίας “The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?” μας περιγράφει ο ίδιος ο Emiel, λίγo πριν την προβολή της στο Gimme Shelter Film Festival στις 16 Οκτωβρίου, στο Gagarin 205.
Το ίδιο βράδυ στη σκηνή του Gagarin θα εμφανιστεί και ο Steve Wynn σε ένα Special Acoustic Performance, αλλά αμέσως μετά την προβολή θα ακολουθήσει και μία, εγγυημένα πολύ ενδιαφέρουσα, συζήτηση με τον ίδιο τον σκηνοθέτη Emiel Spoelder και τη δημοσιογράφο Έφη Παπαζαχαρίου.
Καλησπέρα, Emiel, αρχικά ήθελα να σε ρωτήσω πώς βρέθηκες με ένα ντοκιμαντέρ των Dream Syndicate στα χέρια; Τι σε ενέπνευσε να δημιουργήσεις ένα ντοκιμαντέρ για τους Dream Syndicate; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε σε αυτό το συγκεκριμένο συγκρότημα;
Όταν ήμουν 19 ετών, σπούδαζα κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Εκείνη την εποχή ήμουν μεγάλος θαυμαστής του Ryan Adams. Η πρώτη φορά που είδα τον Ryan ζωντανά ήταν στις 19 Νοεμβρίου 2003 στο Paradiso στο Άμστερνταμ. Παρόλο που περίμενα με ανυπομονησία να τον δω, έμεινα άναυδος από τα support group που ήταν ο Steve Wynn και οι The Miracle 3. Η σύνθεση των τραγουδιών, οι κιθάρες, τα ντραμς και το μπάσο με κέρδισαν αμέσως.
Μετά από αυτή τη βραδιά άρχισα να ανακαλύπτω όλη τη μουσική που ηχογράφησε ο Steve τα τελευταία είκοσι χρόνια, μαζί και τα άλμπουμ των Dream Syndicate. Τι καταπληκτικό ταξίδι ήταν αυτό! Τα επόμενα χρόνια είδα τον Steve να παίζει ζωντανά σε διάφορα σχήματα: σόλο ακουστικά, με τους Miracle 3, με την Dragon Bridge Orchestra και με τους Danny & Dusty. Έβρισκα την ποικιλομορφία της μουσικής του τρομερά συναρπαστική για. Του πήρα μάλιστα και μια συνέντευξη για μια εκπομπή που είχα στο τοπικό κανάλι.
Το 2009 μετακόμισα στο Λος Άντζελες για να σπουδάσω στην κινηματογραφική ακαδημία. Την πρώτη εβδομάδα που έμενα εκεί, ο Steve Wynn έπαιξε στο The Troubadour με τους Baseball Project (το συγκρότημά του με τους Linda Pitmon, Scott McCaughey, Peter Buck & Mike Mills). Μετά τη συναυλία ο Steve με αναγνώρισε και με σύστησε σε μερικούς από τους φίλους και την οικογένειά του που ήταν επίσης παρόντες. Ενώ μιλούσα με τη μητέρα του Marlena, ανέφερα τις σπουδές μου στον κινηματογράφο. Εκείνη μου είπε: «Γιατί δεν κάνεις μια ταινία για τον γιο μου;» Ως φοιτητής κινηματογράφου είχα εμμονή με τα μουσικά ντοκιμαντέρ, οπότε από την αρχή μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να καταλήξουμε σε ένα πραγματικό σχέδιο για την ταινία, αλλά εκεί ήταν που γεννήθηκε η ιδέα .
Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τη μουσική καριέρα του Steve Wynn. Και πάλι, λάτρευα την ποικιλομορφία της μουσικής του και σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν μια σπουδαία ιστορία. Αφού γύρισα τον πρώτο γύρο συνεντεύξεων μεταξύ 2012 και 2014, άρχισα το μοντάζ. Σύντομα διαπίστωσα ότι ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να βρω μια ιστορία μέσα από όλα τα διαφορετικά συγκροτήματα και έργα του Steve. Σε αυτό το σημείο κόλλησα για αρκετό καιρό. Πραγματικά δεν είχα ακόμα ιδέα για το πώς να ολοκληρώσω αυτή την ταινία. Στο σημείο αυτό η καριέρα μου στην τηλεόραση πήγαινε πραγματικά πολύ καλά, ωστόσο απαιτούσε πολύ χρόνο και μεγάλη αφοσίωση.
Όταν το 2019 είδα τους Dream Syndicate κατά τη διάρκεια της περιοδείας These Times, μετά τη συναυλία μίλησα με τον Steve και έμαθα ότι εξακολουθούσε να θέλει πολύ να ολοκληρωθεί αυτό το project και με ενθάρρυνε να ξαναπιάσω στα χέρια μου το ντοκιμαντέρ.
Για μισό χρόνο περίπου, συζήτησα γι’ αυτό με πολλούς ανθρώπους και τελικά συνειδητοποίησα ότι όντως θα έπρεπε να γίνει μια ταινία για τους The Dream Syndicate. Είναι μια μπάντα μια πολύ ωραία ιστορία, τόσο στη δεκαετία του ’80 όσο και μετά την επανένωσή της – με γρήγορη επιτυχία, αγώνες με μεγάλες εταιρείες, χαμένες φιλίες και πολύ ενδιαφέρουσες αλλαγές των μελών της. Τότε ήταν που το εγχείρημα απογειώθηκε και πάλι. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να καταφέρουμε να συμβαδίσουμε με το συγκρότημα, καθώς στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησαν άλλα δύο άλμπουμ, και θα έπρεπε να βρω τον κατάλληλο τρόπο για να τελειώσει η ταινία. Νομίζω ότι όλα έδεσαν πολύ ωραία.
-Ποιο ήταν το μήνυμα ή η ιστορία που ήθελες να μεταφέρεις μέσω του ντοκιμαντέρ σου;
Νομίζω ότι αυτό που συνέβη με τους The Dream Syndicate τη δεκαετία του ’80, συνέβη σε πολλά άλλα indie rock συγκροτήματα εκείνης της περιόδου: έγιναν πολύ γρήγορα διάσημοι, έπρεπε να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, να αντιμετωπίσουν εντάσεις με ανθρώπους που κάποτε ήταν φίλοι και να έρχονται σε ρήξη για τη δημιουργική διαδικασία.
Για μένα ήταν σημαντικό να φέρω στο προσκήνιο την ιστορία πίσω από όλα αυτά τα σπουδαία τραγούδια. Ήθελα να δώσω στους οπαδούς του συγκροτήματος αρκετές πληροφορίες και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, ενώ ταυτόχρονα να αφηγηθώ μια ιστορία που να εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρουσα για τον πιο απλό ακροατή.
Κάθε ενσάρκωση του συγκροτήματος αποτελούνταν από καταπληκτικούς μουσικούς, ο καθένας με το δικό του στυλ και τη δική του γοητεία. Γι’ αυτό ήθελα να αφηγηθώ αυτή την ιστορία με γραμμικό χρονολογικό τρόπο, ώστε να δείξω στον θεατή πώς εξελίχθηκε αυτό το συγκρότημα με την πάροδο του χρόνου.
Πέρα από τη δική σου ταινία, υπάρχει μόνο ένα ντοκιμαντέρ του 1992 για τους The Dream Syndicate, το Weathered and Torn. Πώς κατάφερες να συλλέξεις όλο το υλικό για την ταινία;
Ο Peter Cooper, ένας από τους σκηνοθέτες του Weathered and Torn, μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω όλο το υλικό από το ντοκιμαντέρ του. Προσπαθήσαμε μάλιστα να βρούμε όλο το ακατέργαστο υλικό που είχε τραβήξει τη δεκαετία του ’80, αλλά δεν τα καταφέραμε.
Το Weathered and Torn προσφέρει μια μοναδική ματιά στα παρασκήνια της περιοδείας των The Dream Syndicate. Υπάρχουν ελάχιστα άλλα πλάνα του συγκροτήματος από τη δεκαετία του ογδόντα. Το Weathered and Torn γυρίστηκε στην τελευταία περιοδεία των Dream Syndicate το 1988, η οποία καλύπτεται μόνο σε ένα αρκετά μικρό τμήμα του ντοκιμαντέρ μου. Έτσι, τελικά μπόρεσα να χρησιμοποιήσω μερικά μικρά μέρη από τα πλάνα αυτά στο How Did We Find Ourselves Here?
Πώς ήταν η συνεργασία σου με τα μέλη της μπάντας;
Ο Steve Wynn με στήριξε σε αυτό το εγχείρημα από την αρχή. Εκτός από τον Karl Precoda και την Kendra Smith, όλα τα μέλη του συγκροτήματος συμφώνησαν να μιλήσουν στην κάμερα.
Ο Steve, ο Dennis και η πρώην γυναίκα του, η Amy, μου παραχώρησαν τις περισσότερες φωτογραφίες από τη δεκαετία του ’80.
Τις περισσότερες από τις παλαιότερες βιντεοσκοπήσεις τις έλαβα από διάφορους fans από όλο τον κόσμο. Ένας από αυτούς είναι ο Jaap Bos. Κατάγεται επίσης από την Ολλανδία και υπήρξε μεγάλος θαυμαστής, αλλά και φίλος του συγκροτήματος. Συγκέντρωσε πάρα πολλά βίντεο όλα αυτά τα χρόνια. Ένα πραγματικό χρυσωρυχείο που με βοήθησε πολύ με αυτή την ταινία.
Πώς ξεχωρίζουν οι Dream Syndicate από άλλα συγκροτήματα της εποχής τους;
Αυτό που κάνει τους Dream Syndicate να ξεχωρίζουν από άλλες μπάντες της εποχής τους είναι το στιλ του Steve στη σύνθεση τραγουδιών σε συνδυασμό με αυτούς τους καταπληκτικούς κιθαρίστες που κατά καιρούς είχε δίπλα του. Όταν ξεκίνησαν η μουσική τους ήταν τόσο ωμή και διαφορετική. Απείχε κατά πολύ από την mainstream pop, αλλά ακόμα και για το πιο εναλλακτικό κοινό νομίζω ότι το μπλέξιμο των Velvet Underground και των στίχων του Bob Dylan ήταν τόσο διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο έβγαινε στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Όπως λέει ο Steve στο ντοκιμαντέρ: «Ήμασταν όλοι τόσο κουρασμένοι από αυτή τη νευρική υπερφορμαρισμένη μουσική που κυκλοφορούσε τότε. Θέλαμε απλώς να χαθούμε στον ήχο και την επανάληψη».
Ποια ήταν η πιο συναρπαστική στιγμή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων αυτού του ντοκιμαντέρ που έχεις κρατήσει;
Το πιο συναρπαστικό μέρος της δημιουργίας αυτού του ντοκιμαντέρ ήταν τα ταξίδια και η συνάντηση με όλα τα μέλη του συγκροτήματος και τους υπόλοιπους συνεντευξιαζόμενους. Τα μέλη της μπάντας ζουν διασκορπισμένα σε όλες τις ΗΠΑ και την Ευρώπη- συνάντησα τον Steve Wynn και τη σύζυγό του Linda Pitmon στο διαμέρισμά τους στη Νέα Υόρκη, πήρα συνέντευξη από τον Jason Victor στο μέρος όπου κάνει πρόβες στη Νέα Υόρκη, μίλησα με τον Dennis Duck στην Pasadena, έφαγα σούσι με τον Paul B. Cutler στο κέντρο του Λος Άντζελες, επισκέφτηκα τον Mark Walton στο Λας Βέγκας και τέλος, πήγα στην Καρλσρούη της Γερμανίας για να μιλήσω με τον Chris Cacavas. Κρατάω αυτές τις αναμνήσεις!
Πώς θα ήθελες να επηρεάσει τους θεατές το ντοκιμαντέρ;
Ελπίζω το ντοκιμαντέρ μου να είναι αρκετά λεπτομερές για να ικανοποιήσει τους παλιούς οπαδούς των Dream Syndicate, αλλά και να βοηθήσει το συγκρότημα να ανοιχτεί σε μια νέα γενιά οπαδών. Νομίζω ότι η ιστορία από μόνη της είναι αρκετά ελκυστική ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον ακόμα και όσων δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με τη μουσική του συγκροτήματος. Ο Steve Wynn και οι Dream Syndicate έχουν ένα άκρως αφοσιωμένο κοινό, αλλά θα ήθελα πολύ να γνωρίσουν περισσότεροι άνθρωποι τη μουσική τους.
Ο απώτερος στόχος μου είναι να γεμίσει η μπάντα τη μεγάλη αίθουσα του Paradiso στο Άμστερνταμ στην επόμενη περιοδεία της. Αυτός είναι ο αγαπημένος μου συναυλιακός χώρος και εκεί είδα τον Steve Wynn να παίζει για πρώτη φορά. Θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα για αυτό το τεράστιο έργο και μια μεγάλη γιορτή για την κληρονομιά των The Dream Syndicate.
Έχεις κάποιο αγαπημένη σκηνή στο ντοκιμαντέρ που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στο ντοκιμαντέρ είναι η ιστορία με την εμφάνιση των Dream Syndicate σε μια συναυλία-έκπληξη στο Roskilde Festival στη Δανία το 1986 μπροστά σε 50.000 άτομα. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο όλα συνδέονται σε αυτή την ιστορία και είναι εικονογραφημένη με πραγματικό υλικό από εκείνη τη συναυλία. Ανατριχιάζω κάθε φορά που βλέπω αυτή τη σκηνή.
Μια άλλη σκηνή που λατρεύω απόλυτα είναι αυτή όπου ο Chris Cacavas παίζει κρυφά στα πλήκτρα στο control room του στούντιο, ενώ το συγκρότημα ηχογραφεί το τραγούδι “How Did I Find Myself Here?”. Τα πραγματικά πλάνα από την ηχογράφηση στο στούντιο σε συνδυασμό με την αλληλεπίδραση μεταξύ των μελών του συγκροτήματος έκαναν το μοντάζ και την παρακολούθησή της ξανά και ξανά μια χαρά.
Ποια είναι η αγαπημένη σου στιγμή από τη μουσική των Dream Syndicate;
Το “ Live at Raji’s” είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Dream Syndicate- δεν υπάρχει τίποτα στιλιζαρισμένο εδώ, μόνο καθαρή ωμή ενέργεια. Ο ήχος και το παίξιμο της κιθάρας του Paul B. Cutler είναι τόσο δυνατό σε όλο αυτόν τον δίσκο!
Με τα χρόνια, και ειδικά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτού του ντοκιμαντέρ, έμαθα να εκτιμώ και τα πιο καινούργια τραγούδια τους. Όλος ο δίσκος “How Did I Find Myself Here?” είναι ένα αριστούργημα για μένα. Ασφαλώς με το ομώνυμο 11λεπτο εξαιρετικό τραγούδι ως κορωνίδα.
Και τέλος, πιστεύεις ότι υπάρχει δυνατότητα να συνεχιστεί το όνειρο;
Σίγουρα, πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα να συνεχιστεί το όνειρο. Δεδομένου ότι η μπάντα εξερεύνησε πολλά διαφορετικά ηχητικά μονοπάτια μέσα στα τελευταία έξι χρόνια, δεν μπορώ καν να μαντέψω τι θα ακολουθήσει. Σίγουρα θα είναι μια ενδιαφέρουσα έκπληξη, αυτό είναι σίγουρο!
