Θέλω να γράψω λίγα λόγια για το live των L.A. Witch στο Temple, όχι τόσο για τη μουσική όσο για όσα βίωσα, σκέφτηκα με αφορμή την εμφάνισή τους.
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι fan της μπάντας ούτε έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη μουσική τους, βρέθηκα στο live σχεδόν τυχαία καθώς το ίδιο βράδυ ήθελα να τιμήσω τη Michelle Gurevich, η οποία είναι μια δημιουργός που εκφράζει με μοναδικό τρόπο την θηλυκή εκδοχή του έρωτα καθώς και τα πάθη και τις αδυναμίες της μέσα από στίχους μοναδικής συναισθηματικής νοημοσύνης που συμπληρώνονται με μια εξίσου αισθαντική φωνή, σπάνιας ομορφιάς ειδικά για τα σημερινά δεδομένα της κατ΄ επίφαση απελευθέρωσης και του προσποιητού coolness. Η εμφάνισή της όμως ακυρώθηκε λόγω ασθενείας και όπως ανακοινώθηκε από τη διοργάνωση θα πραγματοποιηθεί το Νοέμβρη.
Επειδή λοιπόν ήμουν στο mood για γυναικεία φωνητικά και θηλυκή έκφραση αποφάσισα να αντικαταστήσω ένα φίλο ο οποίος δεν κατάφερε λόγω ασθενείας να βρεθεί στο Temple. Οπότε μπορούμε να πούμε πως η μια σύμπτωση μετά την άλλη με οδήγησε να περάσω το κατώφλι του venue.
Στο άνοιγμα του live παρακολουθήσαμε δύο εγχώριες μπάντες The Jet Black και Prince of Lilies οι οποίες μπόρεσαν να δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα κι ενέργεια για το main act. Ειδικά στους Prince of Lilies, η μπασίστριά τους με το ψευδώνυμο IQueen απολάμβανε με ακομπλεξάριστο τρόπο την παρουσία της επί σκηνής, δίνοντας μέσα από τις κινήσεις της μια γλυκιά νότα χαράς και ζεστής θηλυκής σεξουαλικότητας που μας δημιούργησε μια προσδοκία για την all female μπάντα που υποπτευόμουν πως θα κινούνται σε ανάλογο attitude.
Πριν μπω στο ψητό, καλό θα ήταν να κρατήσουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως η εν λόγω μπάντα μας έρχεται από τις Η.Π.Α του νεοσυντηρητισμού, μια χώρα που ακόμα βρίσκεται στη διαδικασία επαναπροσδιορισμού αξιών ειδικά μετά το σοκ που ακολούθησε την Τραμπ εποχή με επιστροφή σε συντηρητικές ιδέες όπως την ποινικοποίηση των αμβλώσεων μέσω της κήρυξης τους ως παράνομες σε αρκετές πολιτείες τις Αμερικής. Πρόκειται για μια εποχή η οποία δυστυχώς απ΄ο,τι φαίνεται ήρθε για να μείνει στη αντίπερα όχθη του ωκεανού κι όχι μόνο.
Όταν είδα τις L.A.Witch να εμφανίζονται επί σκηνής αναπόφευκτα όπως θα έκανε κάθε λάτρης της ομορφιάς θαύμασα την εμφάνιση και την αισθητική τους, ήταν ντυμένες με μαύρα μίνι φορέματα, δερμάτινες μπότες και γόβες, που εξέπεμπαν μια όμορφη σεξουαλικότητα χωρίς αυτό να περιέχει μέσα του το σέξι όπως ορίζεται εδώ και αρκετά χρόνια βάσει των νόμων της βιομηχανίας του πορνό και της φετιχοποίησης της έκφρασης μιας βασικής ανθρώπινης ανάγκης, δηλαδή της επιθυμίας. Φυσικά το ροκ εν ρολ ξεχειλίζει τεστοστερόνης και μέχρι πρόσφατα ήταν μια μουσική εμμονική με τη νεότητα αλλά και την ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικότητας και το σπάσιμο των χρηστών ηθών ή τουλάχιστον με αυτές τις ιδέες ξεκίνησε.
Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στους παρευρισκόμενους. Βρισκόμουν ακριβώς μπροστά στο stage, πολύ κοντά σε κάποιες ανδρικές παρέες και συγκεκριμένα σε μια πολύ γνώριμη φιγούρα ενός τύπου τον οποίο έχω πετύχει αρκετές φορές σε Live και τον οποίο δε γνωρίζω προσωπικά. Όποιος έχει βρεθεί σε ανάλογα live σίγουρα θα τον θυμάται να βγάζει εκκωφαντικές άναρθρες κραυγές πριν και κατά τη διάρκεια του live. Βέβαια, αυτή τη φορά δεν ήταν μόνος καθώς συμπληρώνονταν από ανάλογη «χορωδία». Όταν ζήτησα στον εν λόγω τύπο να κάνει λίγο πιο πίσω γιατί έπεφτε πάνω μου, μου είπε να πάω πιο μπροστά, βέβαια μπροστά μου βρισκόταν το stage οπότε η απάντησή του ήταν “ε τότε γιατί ήρθες μπροστά;” Με το που εμφανίστηκαν λοιπόν οι L.A. Witch on stage άρχισαν να κραυγάζουν, ωσάν να πουλούσαν την πραμάτεια στο γιουσουρούμ. Τις άναρθρες κραυγές συνόδευαν φράσεις του τύπου «Μπουμπούνα το μάνα μου, με την καλή έννοια πάντα. Αΐντα» κι άλλα τύπου οπαδικά. Για μια στιγμή ένιωσα πως βρισκόμουν σε σκυλάδικο της εθνικής Αθηνών – Λαμίας, περίμενα να έρθουν τα γαρίφαλα. Βέβαια θα μου πείτε, δεν πήγες στο «Μέγαρο», το ροκ εν ρολ είναι συνυφασμένο με την καφρίλα ωστόσο νιώθω πως σήμερα συγχέεται με την κουλτούρα της αγένειας κι όχι τόσο με την αμφισβήτηση αξιών που μας πάνε πίσω σαν σύνολο.
Αρχικά στο άκουσμα των κραυγών παρατηρούσα τα πρόσωπα των μελών της μπάντας να χαμογελούν με έναν κάπως αμήχανο τρόπο κάτι που χάθηκε στην πορεία του live. Επίσης, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η έλλειψη άνεσης on stage, η αμηχανία τους ήταν εμφανής κάτι που στην πορεία ελαττώθηκε, βέβαια η μπάντα δεν έχει χρόνια εμπειρίας. Προσωπικά απήλαυσα τα κιθαριστικά μέρη, τα φωνητικά καλό θα ήταν να αποφεύγονταν καθώς η διαπεραστική γλυκερή φωνή της Sade Sanchez frontwoman της μπάντας, δεν κούμπωνε αρμονικά με τον ήχο τους, οπότε δεν του προσέδιδε κάτι παραπάνω. Στα κιθαριστικά μέρη μπορούσες να διακρίνεις μια παιχτική επιδεξιότητα που υπολείπονταν του ανάλογου αέρα και δυναμισμού που μας έχουν συνηθίσει ανάλογα grrrl bands που με το ύφος τους μας γαμούσαν όλους φτυνόντάς μας τα ιδρωμένα τους ριφ στη μάπα.
Η εμφάνισή τους κράτησε περίπου μια ώρα με ένα κοινό που έμοιαζε να το διασκεδάζει για τα καλά, ιδιαιτέρως η ομάδα βροντόφωνων που δεν έπαψαν καθόλη τη διάρκεια του live να ουρλιάζουν πίσω απ’ τ’ αυτιά μας.
Ανάμεσα στο τέλος του κυρίου μέρους και του encore εμφανίστηκε on stage η μπασίστρια της μπάντας Irita Pai η οποία μας ευχαρίστησε ντροπαλά τραβώντας με μια σεμνότυφη κίνηση το μίνι φόρεμά της το οποίο by the way ήταν διακοσμημένο με υπέροχα στρας κρόσσια στο μπούστο και είχε ανεβεί λόγω των κινήσεών της on stage. Είχα παρατηρήσει αυτό το τράβηγμα του υφάσματος από την ίδια και την front woman σε κάποιες φάσεις του Live. Σε αυτό το σημείο σαν να δόθηκε μια εξήγηση μέσα μου για όσα έπιανα στο αέρα κατά τη διάρκεια του live, πως δηλαδή το sexiness δεν ήταν απόρροια του ροκ εν ρολ attitude που διαπερνά αυτό τον ήχο αλλά της ασυνείδητης ικανοποίησης ενός στερεοτυπικού ρόλου που για αιώνες τώρα καλούμαστε ως γυναίκες να εκπληρώσουμε.
Εν αντιθέσει με την καθιερωμένη νοοτροπία που μας θέλει σκεύη ηδονής οι μπάντες του είδους που εμφανίστηκαν στα 90’s πρέσβευαν την αντίληψη ότι ναι ρε φίλε/η είμαστε η πρωινή και η βραδινή σας ονείρωξη αλλά θα φάτε τα τακούνια και τις σόλες μας στη μάπα αν σκεφτείτε ότι το πως εμφανιζόμαστε σας δίνει έστω και το ελάχιστο δικαίωμα να μας υποτιμήσετε και να πάρετε «πρωτοβουλίες».
Παρουσίες όπως οι Bikini Kill, Bratmobile, Heavens to Betsy, Excuse 17, Slant 6, Emily’s Sassy Lime, Huggy Bear, Jack Off Jill, Skinned Teen κ.α. μπάντες που ναι μεν εκδήλωναν χωρίς ίχνος καθωσπρεπισμού τη γλυκύτητα, την καύλα και την αισθητική τους χωρίς όμως καμία πόζα καταλήγοντας στο τέλος του Live με σκισμένα καλσόν και ρούχα, μάσκαρες που έτρεχαν, φριζαρισμένα μαλλιά και τα φουστάνια του να έχουν ανέβει μέχρι τα μουνιά τους χωρίς να χάνουν γραμμάριο της σεξουαλικής τους ταυτότητας και χωρίς να υπάρχει η παραμικρή υπόνοια ντροπής ή συστολής γύρω από όλο αυτό λείπουν από τις σημερινές κοινωνίες του νεοφιλελευθερισμού και του νεοσυντηρητισμού που έχουν απομυζήσει κάθε σταγόνα αληθινής ηδονής και εκδήλωσης της επιθυμίας αυτής.
Το να παρακολουθούμε επί σκηνής καλοστημένες «σκοτεινές» Barbie που εξέπεμπαν κάτι κοριτσίστικο είναι όμορφο και γλυκό αλλά μοιάζει pretentious, δεν έχει καμία σχέση με τον ήχο που τσακίζει τα κοινωνικά στερεότυπα που στραγγαλίζουν τα σώματά μας και διαιωνίζουν καταπιεσμένες συνειδήσεις. Είχαμε σκέτο grrrl band χωρίς το riot που πάει χέρι χέρι με το diy garage της σκηνής που πρεσβεύουν. Ας μην αυτοπροσδιορίζονται ως riot girl band, ο ήχος αυτός δηλαδή το garage στην προκειμένη περίπτωση φέρει αυτό το στοιχείο από μόνο του. Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη από αληθινά πράγματα. Η θηλυκή ενδυνάμωση για την οποία παλεύουμε τόσες δεκαετίας και σήμερα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την απενοχοποίησή μας απέναντι στην ίση ελευθερία να εκφράζουμε απροκάλυπτα χωρίς ταμπού την σεξουαλικότητά μας, την ερωτική μας επιθυμία, την αισθητική μας και να έχουμε το δικαίωμα της επιλογής αν θέλουμε να αποκαλύψουμε ή όχι το σώμα μας χωρίς να υπάρχει προαπαιτούμενο πλαίσιο για οτιδήποτε από τα δύο γιατί πολύ απλά το σώμα μας μας ανήκει και είμαστε ελεύθερες/οι να κάνουμε ότι θέλουμε με αυτό.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την προσωπική αίσθηση που αποκόμισα από την εμφάνιση των κατά τα άλλα υπέροχων γυναικών που είδαμε on stage και λέω υπέροχων γιατί μόνο αυτό που κάνουν, δηλαδή να παίζουν τη μουσική που αγαπούν και δη σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο καθώς και να εμφανίζονται μπροστά σε ένα άγνωστο κοινό, σε μια χώρα που επίσης τους είναι άγνωστη χρειάζεται απίστευτο θάρρος και τόλμη. Εύχομαι στα χρόνια που θα ακολουθήσουν να μπορέσουν να αξιοποιήσουν το 100% του δυναμικού τους, να αγκαλιάσουν κάθε πλευρά του ήχου που πρεσβεύουν και να απελευθερώσουν κάθε πτυχή της έκφρασής τους είτε πνευματικής είτε σωματικής. Όπως και να έχει οφείλω να ομολογήσω πως έδωσαν χαρά στον κόσμο που βρέθηκε στο live τους κάτι που από μόνο του είναι σπουδαίο.
Τέλος σκέφτομαι πως το αναλύω με ιδεολογικές προεκτάσεις επηρεασμένη από το κλίμα των σημαντικών ημερών που έπονται όπου είναι επιτακτικό να συμβεί η πολυπόθητη αλλαγή σε συλλογικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Και ναι, κάθε πράξη μας είναι και θα έπρεπε να είναι βαθιά πολιτική.
Κείμενο: Χριστίνα Δραγγανά
Φωτογραφίες: Νίκος Γαλανός
