Μυστήριο 106 – Χαμομήλι – Διέλευσις
Συνάντησα τους My Wet Calvin στο Μυστήριο 106, μια συναυλία πάνω σε εν κινήσει διόρωφο ανοιχτό λεοφορείο που ξεκινούσε από την Αθήνα και κατέληγε στην Ελευσίνα (στo πλαίσιo της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2023).
Ήταν τέλη Μαΐου, πήγαμε στη μεταμεσονύκτια εκδοχή της εμπειρίας, πριν ανέβω στο λεωφορείο έκοψα ένα ρόδο από τη τριανταφυλλιά που είχε φυτρώσει στην Κωνσταντινουπόλεως στις γραμμές του τρένου και το κάρφωσα στο αρμόνιο τους καθώς τα λουλούδια πάντα μου θυμίζουν την κάθοδο της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο και την επάνοδο, το συγκλονιστικά αναπόφευκτο κύκλο μαρασμού κι ανθοφορίας.
Ομολογώ πως απήλαυσα την εμπειρία γιατί εκτιμώ ιδιαιτέρως τη μουσική τους και λατρεύω τις conceptual εμπειρίες που διαθέτουν στοιχεία σουρεαλισμού καθώς με απομακρύνουν από τις αρχές της πραγματικότητας και διεγείρουν τη φαντασία μου. Στην προκειμένη περίπτωση βοήθησε και το αυτοσχέδιο cocktail τσίπουρο grapefruit που με συνόδευε στο ταξίδι.
Η στήλη μου “Convivium” φιλοξενείται στο Lung Fanzine, έχει να κάνει με τη γαστρονομία και τη μουσική. Ας ξεκινήσουμε με τη γαστρονομία.
Οι ψαράδες στο λιμανάκι της Ελευσίνας, που έγινε η στάση, μας πρόσφεραν χειροποίητα πιροσκί έχετε σκεφτεί να κάνετε ένα μουσικό event που να πλέκεται πιο άμεσα με τη γεύση;
Το έχουμε κάνει ήδη, κατά κάποιο τρόπο. Κάποτε, κατά την κυκλοφορία του “All great events”, είχαμε κάνει μια μίνι γιορτή στην οποία είχαμε φτιάξει σπανακοτυρόπιτα για τον κόσμο που ήρθε στο Vinyl Microstore. Η δεύτερη φορά ήταν στην στάση στην Ελευσίνα που αναφέρεις, που προσφέραμε μαυροδάφνη και πρόσφορο, αλλά μας ενδιέφερε περισσότερο ο συμβολισμός, παρά η γεύση αυτή καθεαυτή.
Α! By the way, σας έφερα σπιτική σπανακόπιτα λόγω της θεματολογίας της στήλης. Πριν από λίγο καιρό σας είχα στείλει αλλά δεν τα καταφέραμε να κάνουμε μια γαστρονομική εξόρμηση για να τη βάλουμε στο έντυπο.
Ναι είχαμε πει να πάμε για γουρνοπούλα, μας ρίχνεις τώρα με τη σπανακόπιτα (γέλια)! Θα γίνει η φάση αυτή, σπιτική!
Για να δούμε (γέλια)…
Ποια η σχέση σας με το φαγητό και γενικότερα με τη γαστρονομία;
Η άνθιση της νέας ελληνικής κουζίνας μετά το 2000 και η μετέπειτα έκρηξη στην εστίαση μας παρέσυρε για πολλά χρόνια σε ένα σαφάρι αναζήτησης νέων γεύσεων, μανιώδους τσεκαρίσματος «νέων αφίξεων» εστιατορίων και συλλογής gourmet εμπειριών. Πλέον, αναζητούμε την απλότητα και την οικειότητα. Επίσης, λατρεύουμε το junk, με τον ίδιο τρόπο που εκτιμούμε ένα καθαρό, ελαφρύ, υγιεινό γεύμα, ενώ πάντα θα μας συγκινεί το μεγαλείο μιας μοσχαρίσιας μπριζόλας.
Yπάρχει κάπου η γεύση στη μουσική και στους στίχους σας;
Στο sweet’n’sour, ένα κομμάτι του 2006, η αναφορά σε γλυκόξινα συναισθήματα γίνεται με αφορμή την σάλτσα που συνοδεύει σχεδόν πάντα τα spring rolls στην δυτικοποιημένη ομογενοποιημένη κινεζική κουζίνα.
Γιατί χαμομήλι;
Σύμβολο ταπεινοφροσύνης, με καταπραϋντικές ιδιότητες, είναι συγκινητικά παρόν δίπλα στους κάδους απορριμμάτων, έξω από το ΨΝΑ, επί της Λεωφόρου Καβάλας, αλλά και σε κάθε πιθαμή πρασίνου κατά μήκος της Ιεράς Οδού. Βγαίνει στα πιο ανύποπτα σημεία και κάπως το κομμάτι αποτελεί ωδή στην τελική νίκη του χαμομηλιού ενάντια στον πολιτισμό.
Στα ελευσίνια μυστήρια όταν οι μύστες έφταναν στους Ρειτούς, τις λίμνες που ήταν αφιερωμένες στις θεές, τα μέλη του γένους των Κροκωνιδών έδεναν με μάλλινη κίτρινη κλωστή το αριστερό πόδι και το δεξί χέρι του κάθε μύστη, γιατί πίστευαν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο εξαφανίζεται κάθε μίασμα. Το κίτρινο χρώμα υπάρχει έντονο και στο χαμομήλι, υπάρχει κάποια σύνδεση με το τότε τελετουργικό;
Δεν έχει να κάνει με το χρώμα. Όπως αναφέρεται και στο κομμάτι Χαμομήλι, τα μόνα χρώματα που υπάρχουν είναι το μαύρο και το κόκκινο. Οι μύστες δένονταν με λάθος κλωστή.
Το single βγήκε το 2020 και το γράψατε το 2016, ήταν τυχαίο; Πως προέκυψε το μυστήριο 106;
Η ιδέα της κινητής συναυλίας υπήρχε κάπως αλλά δεν υπήρχαν τα τεχνικά και οικονομικά μέσα για να γίνει κάτι τέτοιο και βρέθηκε το μοντέλο της Πολιτιστικής όπου μας έδωσε ένα μικρό τσουβάλι λεφτά (γέλια) και το κάναμε. Ήθελε απλά μια μικρή προσαρμογή, δεν έφτανε μέχρι την Ελευσίνα έφτανε μέχρι το Δαφνί οπότε λέμε γιατί όχι κι έτσι πήρε κι άλλα επίπεδα.
Τι vibe πήρατε από το κοινό;
Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που έζησαν το λεωφορείο με παρόμοιο τρόπο με εμάς – σαν μια δίωρη εσωτερική βόλτα. Μας το είπαν και μας το έγραψαν αρκετές φορές μετά, αλλά νομίζω το νιώσαμε και κατά την διάρκεια.
Γενικά μας έχετε συνηθίσει σε ξεχωριστά live εκτός από το μυστήριο 106 , θυμάμαι στο live στο Erotica strip club στην Αχαρνών. Επίσης σας αρέσουν οι μεταμφιέσεις. Πως το έχετε στο μυαλό σας και πως συμπληρώνει τη μουσική σας;
Αποφασίσαμε να μεταμφιεζόμαστε την μέρα που γράψαμε το πρώτο μας κομμάτι, 4 μήνες πριν το πρώτο μας live στο μμθ. Ποτέ δεν αντιληφθήκαμε το group ως ένα αμιγώς μουσικό πρότζεκτ, πάντα μας άρεσε να αποκλίνουμε από την πεπατημένη σε όσα πεδία μπορούσαμε, από τις συσκευασίες των κυκλοφοριών μας, ως τις μεταμφιέσεις και τους χώρους των εμφανίσεων μας.
Εμένα τα αγαπημένα σας κομμάτια είναι το The light will και το Humble τι μεσολάβησε ανάμεσα στο σημερινό και σε αυτά;
Πολλά… Καταρχάς πολλά χρόνια, γίναμε γονείς, γράφουμε στα ελληνικά πλέον, οικονομική κρίση πανδημία, διάφορα. Από το 2012 μέχρι το 2020 δεν είχαμε βγάλει τίποτα, μετά το Χαμομήλι μπήκε η φάση με τα καινούργια κομμάτια, δε θέλουμε να κάνουμε κάποια βιαστική κίνηση, δε νιώθουμε ότι συναγωνιζόμαστε σε κούρσα παρουσίας, δημοσιότητας και κυκλοφοριών. Θα βγάλουμε όταν νιώθουμε ότι είναι αυτά που μας αρέσουν και πάνω σε αυτά θα χτίσουμε και οτιδήποτε άλλο συναυλίες, δρώμενα. Στο παρόν υπάρχουν αρκετά τραγούδια, αλλά ο χρόνος θα δείξει αν θα αποτελέσουν νέα άλμπουμ.
Αναφέρατε πως τώρα γράφετε σε ελληνικό στίχο. Πως και το γυρίσατε στα ελληνικά;
Έχουμε γράψει καμιά δεκαπενταριά κομμάτια τα οποία ωριμάζουν, σιγά σιγά θα γίνει κάτι με αυτά. Η θεωρία είναι η εξής, σε αγγλικό στίχο γράφαμε όλοι τότε (00’s) διότι θέλαμε να διαχωρίσουμε τη θέση μας απ΄ όλους τους υπόλοιπους που τραγουδούσαν ελληνικά. Κι όταν λέω όλους τους υπόλοιπους εννοώ λαϊκοποπ, πίστες, ελληνικό ροκ. Κάπως έπρεπε να παίξουμε αυτό που θέλουμε διαχωρίζοντας τη θέση μας με πολύ απλό τρόπο. Όπως οι punk ντυνόντουσαν κάπως για να δείξουν τη διαφοροποίησή τους από τους υπολοίπους, για μας τότε ο αγγλικός στίχος ήταν κάτι παρόμοιο. Τα χρόνια περάσανε αυτή η ανάγκη για διαφοροποίηση έπαψε να υπάρχει, αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε και πτυχές της ελληνικής μουσικής ιστορίας που είχαμε λίγο παραγνωρίσει στο παρελθόν και κακώς. Και τα αγγλικά που ξέραμε ήταν κάπως περιορισμένα, δηλαδή ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να γράψουμε στα αγγλικά το γράψαμε και αυτό ήταν. Και κάπως ο στίχος έγινε το έξτρα στοιχείο και αρχίσαμε μετά να ψαχνόμαστε με στίχους λίγο περισσότερο.
Είναι και μια ωρίμανση στο εκφραστικό μέσο, ότι θες να εκφραστείς με κάποιο τρόπο που να το κατέχεις περισσότερο, να συγκοινωνείς καλύτερα με το νόημα και να φτάνει και το μήνυμα πιο γρήγορα στον αποδέκτη εφόσον κακά τα ψέματα δεν παίζουμε κάθε μέρα έξω.
Θυμάμαι την αγγλόφωνη indie σκηνή των 00’s με μια γλυκιά αίσθηση ελαφρότητας και ξενοιασιάς. Γινόντουσαν αρκετά δωρεάν, αυτοσχέδια live τότε. Πως τη βιώσατε εσείς, κρατήσατε κάτι από τότε;
Πράγματι, εκτός από πολλή όρεξη, υπήρχε και μια αίσθηση ευφορίας που αντανακλάται κυρίως στις αναμνήσεις των περισσότερων από τις νύχτες στο POP. Την indie σκηνή των 00’s όμως, βαραίνουν πλέον απώλειες, που έκλεισαν κάπως βίαια αυτόν τον κύκλο.
Ο ήχος σας έχει μια «γλυκερή» αίσθηση που δίνουν τα φωνητικά και τα πλήκτρα που σπάει από λυτρωτικούς κιθαρισμούς που δίνουν μια βρομιά Προκύπτει ηθελημένα αυτή η αντίθεση;
Είμαστε δύο, είμαστε διαφορετικοί, παλεύουμε οι αντιθέσεις μας να είναι δημιουργικές και μας αρέσει πολύ όταν αυτό επιτυγχάνεται μέσα στο ίδιο κομμάτι.
Ποια συναισθήματα διαπερνούν περισσότερο τον ήχο και τους στίχους σας; Τι σας κάνει trigger στο σήμερα να γράψετε;
Οι περισσότεροι στίχοι μας είναι γράμματα προς ανθρώπους που δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με άλλο τρόπο.
Κάτι που δε σας ρώτησα και θα θέλατε να σας είχα ρωτήσει. Συμπληρώνετε ότι σας έρθει.
Θα θέλαμε να μας ρωτήσεις αν νιώθουμε ότι έχουμε δώσει δυσανάλογα πολλές συνεντεύξεις όλα αυτά τα χρόνια, που δεν δικαιολογούνται από την δημοτικότητα μας και θα σου απαντούσαμε ότι πράγματι έχουμε δώσει μάλλον πολλές. Μας αρέσει όμως, ειδικά όταν μας δίνεται η ευκαιρία να πούμε καμιά εξυπνακίστικη χαζομάρα παραπάνω.
Ευχαριστώ, ανυπομονώ για το επόμενο δρώμενο!
Φωτογραφίες: Μαρίνα Τσίκου
