Συνέντευξη Underground Youth: Είναι σημαντικό να έχεις άλλους να μοιράζεσαι τη δημιουργική εμπειρία μαζί τους.
Στα υπόγεια είναι η νεολαία…
Οι Underground Youth ξεκίνησαν ως σόλο πρότζεκτ. Μετά από αρκετά χρόνια που συνεργάζεσαι με τα μέλη της περιοδεύουσας μπάντας, και ακόμα περισσότερο με την ίδια τη σύζυγό σου Olya, έχει εξελιχθεί η σύνθεση των τραγουδιών σε πιο συνεργατική διαδικασία;
Σίγουρα είναι πιο συνεργατική από ό,τι ήταν στην αρχή, όταν καθόμουν μόνος μου στην κρεβατοκάμαρα καταριώντας την κιθάρα, το laptop ή τον εαυτό μου, αναρωτώμενος τι έκανα. Τώρα ανταλλάσσουμε μπρος- πίσω σκέψεις πάνω στις ιδέες μου με την Olya, ώστε να ξέρω ότι δεν χάνω το μυαλό μου ή ότι δεν σπαταλάω το χρόνο μου. Στο στούντιο συνεργάζομαι με τον Leo (σ.σ. Kaage) και γενικά εμπιστεύομαι την μπάντα να μου δώσει πληροφορίες και να βοηθήσουν να φτιάξουμε τα τραγούδια που στο τέλος θα ερμηνεύσουν. Υπάρχει μια ελευθερία στο να δουλεύεις μόνος σου, αλλά υπάρχει και ένα όριο. Είναι σημαντικό να έχεις άλλους να μοιράζεσαι τη δημιουργική εμπειρία μαζί τους.
Το ταξίδι στο Βερολίνο είναι ιστορικά κάτι σαν προσκύνημα για τους μουσικούς. Πώς επηρέασε η μετακόμιση στο Βερολίνο από το Μάντσεστερ τη μουσική και την πορεία των Underground Youth;
Σε όποια πόλη, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκεσαι, δημιουργώντας οποιουδήποτε είδους τέχνη θα έχει επιρροή στη δουλειά σου. Είναι αδύνατο για το περιβάλλον σου να μην εισχωρήσει στη διαδικασία. Έχουμε ζήσει σε δύο πολύ εμπνευσμένες πόλεις. Το Μάντσεστερ και το Βερολίνο είναι και τα δύο γεμάτα ιστορία και ζωντανά, συναρπαστικά μέρη. Δεν μπορώ να σχολιάσω μια υποθετική πορεία του συγκροτήματος, καθώς δεν υπάρχει τρόπος να ξέρουμε τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν είχα κάνει τα πράγματα διαφορετικά, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι η μπάντα θα ήταν σε διαφορετική κατάσταση αν δεν είχαμε μετακομίσει στο Βερολίνο πριν επτά χρόνια.
Υπάρχει ένα εύρος επιρροών στη μουσική σας, που φαίνεται πως κυμαίνονται από την ψυχεδέλεια των 60’s μέχρι το underground των 80’s. Αποτέλεσαν πιο πρόσφατες μουσικές επίσης έμπνευση, βρίσκοντας ίσως πιο διακριτικά το δρόμο τους στον ήχο των Underground Youth;
Πολλοί πρόσφατοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα εμπνέονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια μουσική που εμπνεόμαστε κι εμείς. Είναι αστείο να διαβάζω ή ακούω κάποιον να συγκρίνει τη μουσική μας με κάποια δημοφιλή σύγχρονη μπάντα που δεν έχω ακούσει ποτέ, οπότε ακούγοντας έπειτα αυτή τη μουσική συνειδητοποιείς ότι προφανώς έχουν μεγαλώσει ακούγοντας την ίδια μουσική με σένα. Βρίσκω έμπνευση σε όλους τους χώρους, τόσο σε παλιά όσο και σε νέα πράγματα, και όχι μόνο στη μουσική, στον κινηματογράφο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, σε ανθρώπους, μέρη, ιστορίες κ.λπ. Μπορεί η έμπνευση να έρθει από οπουδήποτε, και όπως πάντα δεν έχει να κάνει με το από πού την παίρνεις, αλλά με το πού την πηγαίνεις.
Φέτος οι Underground Youth έπαιξαν σε διάφορα φεστιβάλ σε όλη την Ευρώπη και κυκλοφόρησαν το 11ο ολοκληρωμένο άλμπουμ τους, “Nostalgia’s Glass“. Ποιο είναι το μυστικό ώστε να κρατήσει ένας καλλιτέχνης ή μια μπάντα ζωντανή αυτή την ορμή για 15 συνεχόμενα χρόνια;
Ειλικρινά θα το απέδιδα σε δύο πράγματα: το πρώτο είναι ότι εξακολουθώ να έχω έντονη επιθυμία να δημιουργώ, να γράφω και να ηχογραφώ μουσική. Το δεύτερο είναι ότι εξακολουθώ να απολαμβάνω τόσο πολύ να περιοδεύω, να δίνω συναυλίες, όλα όσα συνοδεύουν αυτό. Όταν σταματήσω να το απολαμβάνω, τότε θα σταματήσω και να το κάνω. Αλλά όπως έχουν τα πράγματα, ακόμα και τα χειρότερα μέρη της δουλειάς (η μακρά οδήγηση, οι πτήσεις, τα soundchecks και η αναμονή) δεν είναι αρκετά για να μου χαλάσουν τα καλύτερα μέρη αυτού που αγαπώ να κάνω.
Ως βετεράνος της underground σκηνής με 15 χρόνια εμπειρίας, τι θα συμβούλευες
νέους επίδοξους καλλιτέχνες που αισθάνονται κλονισμένοι στην προοπτική να ξεκινήσουν μουσική καριέρα;
Λοιπόν, το τοπίο είναι τελείως διαφορετικό από το πώς ήταν όταν ξεκίνησα τους Underground Youth, δεν νομίζω ότι το Myspace υπάρχει πια… Αλλά πλοηγείσαι στο ίδιο έδαφος στην πραγματικότητα – υπάρχουν περισσότεροι ανταγωνιστές, αλλά υπάρχουν και περισσότερα εργαλεία στη διάθεσή σου. Η καλύτερη συμβουλή που θα έδινα είναι να εκθέτεις τον εαυτό σου σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό, και δεν εννοώ μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (αν και δυστυχώς αυτό είναι επίσης πολύ σημαντικό). Εννοώ μέσω περιοδείας και συναυλιών. Ταξιδέψτε παντού και οπουδήποτε και να παίζετε ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Με αυτό το είδος της ισχυρής ηθικής εργασίας, οι άνθρωποι δεν μπορούν να σε αγνοήσουν για πολύ και δεν θα το κάνουν, ακόμα και αν δεν έχεις τόσους πολλούς οπαδούς στο instagram ή οπουδήποτε αλλού. Βοηθάει επίσης να γράφεις καλή μουσική.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκες στο περιοδικό ποίησης Heartworm Reader. Πόσο διαφορετικά προσεγγίζεις τη συγγραφή ποίησης από τους στίχους τραγουδιών;
Δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά, τους περισσότερους από τους στίχους μου τους αντλώ από ποίηση που έχω γράψει, έτσι όλα ξεκινούν από τη ζωή με τον ίδιο τρόπο. Γράφω με την ίδια ακριβώς προσέγγιση, είτε πρόκειται τα γραμμένα να παραμείνουν ένα ποίημα, να γίνουν στίχοι ενός τραγουδιού ή να τσαλακωθούν και να πεταχτούν σε ένα κάδο απορριμμάτων.
Εδώ τουλάχιστον στην Αθήνα οι συναυλίες βρίσκονται σε άνθιση μετά το πέρας, (τουλάχιστον όσο αφορά τις αρχές) της πανδημίας. Έχετε παρατηρήσει παρόμοια τάση και στα άλλα μέρη που έχετε επισκεφτεί στην Ευρώπη;
Ήταν μερικά δύσκολα χρόνια για τη βιομηχανία, και αυτό για να μην αναφερθούμε στην επίδραση στα οικονομικά και την ψυχική υγεία των ανθρώπων. Έτσι, κάποτε άρχισαν να γίνονται και πάλι συναυλίες, και βεβαίως μόλις οι περιορισμοί (μάσκες, κοινωνική αποστασιοποίηση κ.λπ.) καταργήθηκαν και τα σόου έμοιαζαν όπως στο παρελθόν, ο κόσμος είχε έντονη επιθυμία να επιστρέψει και πάλι σε αυτά. Είναι σπουδαίο ότι αναζωπυρώθηκε αυτή η διάθεση για συναυλίες και επίσης η εκτίμηση για τα συγκροτήματα και τους ανθρώπους που συνδέονται με τη ζωντανή μουσική σκηνή. Από ό,τι είδαμε, αυτό φαίνεται να συνέβη παντού στην Ευρώπη. Μακάρι να συνεχιστεί!
Δεν είναι μυστικό ότι οι υπηρεσίες streaming δεν αποζημιώνουν επαρκώς τους καλλιτέχνες. Τα προηγούμενα χρόνια αυτό το μοντέλο γινόταν βιώσιμο μέσω συναυλιών και πωλήσεων merch & δίσκων. Με την πανδημία και τα επακόλουθα προβλήματα στην παραγωγή βινυλίου, έχετε σκεφτεί ποιά πρέπει να είναι η πορεία δράσης που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι καλλιτέχνες στο μέλλον;
Είναι αρκετά ζοφερό και καταθλιπτικό, μεταξύ των ευτελών ποσών που οι πλατφόρμες streaming προσφέρουν στους καλλιτέχνες και τις αυξήσεις των τιμών αλλού (ξέρω ότι αυτό ισχύει για όλα σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά μιλάω συγκεκριμένα για τις βιομηχανία μουσικής), από την ενοικίαση φορτηγών, το κόστος βενζίνης, την εκτύπωση των merch και την έκδοση βινυλίου κ.λπ. – όλα αυτά ενώ δεν διαφαίνεται καμία αύξηση στις αμοιβές που λαμβάνουν οι καλλιτέχνες για τις εμφανίσεις τους. Έχω κουραστεί να μιλάω γι’ αυτό, αλλά η κατάσταση είναι τραγική. Ευτυχώς είμαστε μια καθιερωμένη μπάντα που μπορούμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά σε αυτό, αλλά για πολλές μικρότερες, νεότερες μπάντες είναι δύσκολο να μπορούν να αντέξουν οικονομικά ώστε να παίξουν μουσική. Ας ελπίσουμε ότι κάποιος μπορεί να επινοήσει ένα σύστημα που να λειτουργεί τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για τους ακροατές, αλλά μέχρι αυτό να εφαρμοστεί και να εκδιωχθούν οι άπληστες εταιρείες, αυτή είναι η πραγματικότητα.
Καταλαβαίνω ότι το Βερολίνο είναι μητρόπολη και είναι βέβαιο ότι θα έχει μια τεράστια underground σκηνή, αλλά υπάρχουν κάποια τοπικά κρυμμένα διαμάντια, συγκροτήματα ή καλλιτέχνες, που θα πρέπει να προσέξουμε;
Είναι τόσο τεράστια που κι εγώ ο ίδιος με το ζόρι παίρνω χαμπάρι τι συμβαίνει μέσα σε αυτήν… Η Lucy Kruger και η μπάντα της The Lost Boys είναι ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα από το Βερολίνο αυτή τη στιγμή, η μπάντα που ονομάζεται Plattenbau και φυσικά το project του κιθαρίστα μας Leo, Errorr, όλα αξίζουν να τα τσεκάρετε.
Σας ευχαριστώ!
