Συνέντευξη Shame: "Η νέα μας δουλειά είναι ένα αμάλγαμα από οτιδήποτε έχουμε ακούσει"

Σε όλα τα λίγα προς το παρόν χρόνια του Release Athens Festival είχαμε την ευτυχία να δούμε αρκετά συγκροτήματα στην πρώτη τους φορά επί ελληνικού εδάφους. Στις εποχές προ covid, οι Shame ήταν εκείνοι που μας είχαν εντυπωσιάσει περισσότερο με την απαράμιλλη ενέργειά τους, τότε στον πρώτο τους δίσκο. Τώρα, με το τρίτο άλμπουμ (Food For Worms) να πλησιάζει και με μία αθηναϊκή headline συναυλία ακόμη πιο κοντά (Fuzz Live Music Club, 9/12/2022), μιλήσαμε με τον μπασίστα Josh Finerty για όλα αυτά – φυσικά και για μουσική, φυσικά και για ποδόσφαιρο.

Τι γίνεται άραγε με το Μουντιάλ; Ακολουθούν κι εκείνοι το κλασικό στερεότυπο του Άγγλου ποδοσφαιρόφιλου και σε αυτή την περίπτωση;

“Αισθάνομαι πολύ περίεργα απέναντί του… μου αρέσει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο και το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μία πολύ ειδική περίσταση που συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια. Είναι πολύ άσχημο όταν αυτό για το οποίο ανυπομονείς τόσο πολύ καιρό, ξέρεις ότι εσύ, εγώ, κάποιοι άλλοι από την οικογένεια ή τους φίλους σου δεν θα επιτρεπόταν να βρεθούν εκεί. It’s kind of fucked up. Παραδέχομαι ότι παρακολούθησα το πρώτο παιχνίδι, κάπως παραδόθηκα και, σύμφωνοι, το απόλαυσα, αλλά και πάλι ήταν περίεργο. Δεν πήρα κάποια διασκέδαση από αυτό και δεν φαίνεται ότι κι εκείνοι που βρίσκονται εκεί περνάνε τόσο καλά. Τα Μέσα δείχνουν τους οπαδούς της Αγγλίας και όλοι μοιάζουν καταπιεσμένοι, νομίζω ότι τους έχουν πουλήσει κάτι διαφορετικό. Είναι κάπως στενάχωρο. Ξέρω ότι ο Eddie (σ.σ. Green) δεν παρακολουθεί, ο Charlie Sheen δεν νοιάζεται καθόλου για το ποδόσφαιρο. Νομίζω ότι όλοι ξέρουν ότι για τους μετανάστες εργάτες που πέθαναν χτίζοντας τα στάδια ή για τους gay πού δεν επιτρέπεται καν να πάνε. Είναι πραγματικά τρελό. Στοιχηματίζω επίσης ότι η Αγγλία θα το κερδίσει και όταν θα είναι το πλέον κλασικό που θα συμβεί, ότι θα κερδίσουμε το πιο ατιμασμένο παγκόσμιο πρωτάθλημα όλων των εποχών. Νομίζω ότι είναι γραφτό στα αστέρια και κάπως το αξίζουμε να συμβεί, αλλά να κερδίσουμε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο όσο ζω και να συμβεί αυτό …it sucks. Ακόμα και αν το κερδίσουμε, ξέρω ότι δεν θα μπορώ να είμαι εντελώς χαρούμενος με αυτό.”

Εντάξει, τον ξεπεράσαμε αυτόν τον σκόπελο. Πίσω στη μουσική, έρχονται για live όπως είπαμε, αλλά δεν είναι η πρώτη τους φορά, όπως σαφώς θυμούνται όσοι τους είδαν εκείνο το απόγευμα στο Release. Και ο Josh θυμάται εξίσου εκείνη τη φορά.

“Ήταν τρελή εμπειρία! Παρακολούθησα τον Iggy Pop από την άκρη της σκηνής, ήταν παρανοϊκό. Δεν περάσαμε δυστυχώς τόσο πολύ χρόνο στην Αθήνα. Εκείνο το βράδυ ένας φίλος μας πήγε στα Εξάρχεια και επισκεφθήκαμε μερικά μπαρ. Δεν πήγαμε στα κλασικά μέρη με τα αρχαία, αν και με ενδιαφέρει πολύ η ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Οπότε οι κύριες αναμνήσεις μου είναι ότι είδα τον Iggy Pop και ότι έκανε φοβερή ζέστη! Εύχομαι αυτή τη φορά να έχουμε χρόνο και την ημέρα, έχουμε να εξερευνήσουμε μία ολόκληρη πόλη”

Τα μπαρ πάντως θα σας περιμένουν όλο το βράδυ, να είστε σίγουροι για αυτό!

“Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα ξανάρθω, ειδικά εφοσον δεν έχουμε ξανακάνει συναυλία ως headliners. Δεν ξέρω τι να περιμένω δεν έχω παίξει τόσο πολύ στην Ελλάδα. Εκείνο το φεστιβάλ ήταν καταπληκτικό, αλλά πιστεύω ότι αρκετός κόσμος δεν ήξερε στην πραγματικότητα ποιοι ήμασταν, οπότε τώρα θα είναι κάπως διαφορετικά. Περιμένω μεγάλα πράγματα.”

Εννοείται πως του άρεσε και το ελληνικό φαγητό και θα θυμάται την χωριάτικη σαλάτα που έφαγε εδώ.

“Στην Αγγλία οι ντομάτες είναι μαλακές και όχι τόσο ζουμερές. Σε σας φαίνονται πιο φρέσκιες. Μπορεί να έχουμε πολύ χαμηλά στάνταρ στην Αγγλία!”

Περνάνε και αλλού καλά όμως τα αγόρια μας, δεν έχουμε εδώ το προνόμιο του “καλύτερου κοινού”:

“Στην Ιαπωνία ήταν κάτι το ιδιαίτερο, τόσο διαφορετική κουλτούρα. Όλοι ήταν πολύ ευγενικοί εκεί και πολύ μέσα στη μουσική μας. Οπωσδήποτε ήταν η πιο σουρεαλιστική εμπειρία. Επίσης οι φανς στη Βραζιλία είναι αρκετά τρελοι, περνάνε καλά, το ζούνε και είναι πραγματικά ευγνώμονες που είσαι εκεί.”

Τελικά πώς θα ακούγεται το νέο άλμπουμ; Τι άκουγαν εκείνοι για να επηρεαστούν;

“Πιστεύω ότι η νέα μας δουλειά είναι ένα αμάλγαμα από οτιδήποτε έχουμε ακούσει. Για αυτόν τον δίσκο πραγματικά δεν ξέρω αν υπήρχε συγκεκριμένη επιρροή, γιατί κατά κάποιο τρόπο αντλήσαμε από οτιδήποτε είχαμε ακούσει πιο πριν. Φαίνεται αστείο τώρα, αλλά υπήρχαν κάποιες περίοδοι μέσα στον covid όπου πρακτικά σταμάτησα να ακούω μουσική και ασχολιόμουν με άλλα πράγματα. Έτσι κυρίως άκουγα κλασική μουσική ή μουσική από video games. Βέβαια το άλμπουμ δεν ακούγεται όπως κάποιο από αυτά τα δύο! Ο Charlie και ο Eddie άκουγαν αυτή τη γερμανική μπάντα, τους Blumfeld, που τους έφερε ξανά στη φάση των Sonic Youth. Ξέρω ότι και ο Sean άκουγε πολύ εναλλακτικά ‘90ς όπως Jeff Buckley, νομίζω ότι αυτό ακούγεται και στο παίξιμό του. Στο καινούργιο άλμπουμ υπάρχει ένα κομμάτι, το Orchid, που είναι εντελώς σε αυτή την κατεύθυνση. Η δουλειά μου είναι κυρίως να κολλάω ολα αυτά μαζί και να τα κάνω να ταιριάξουν.”

Ο τίτλος του δίσκου είναι μάλλον ευνόητος, αλλά ας αφήσουμε τον Josh να μας πει τα ενδότερα του νοήματός του. Ή και όχι:

“Νομίζω πράγματι ότι ο τίτλος αναφέρεται στο θάνατο.Ο τίτλος προήλθε κυρίως από τον Sean. Δεν θέλω να μιλήσω εξ ονόματός του, αλλά σίγουρα αυτό είναι η ρίζα του πράγματος. Πολλοί στίχοι του δίσκου είναι δικοί του και μάλιστα στο Orchid τραγουδάει στο ρεφρέν. Food For Worms θα λέγεται επίσης το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, που πραγματικά αγγίζει πολύ από αυτά τα θέματα. Δεν αναφέρεται ο δίσκος μόνο σε αυτό, φυσικά, αλλά αυτήν την περίοδο του covid ο θάνατος ήταν παρών στις ζωές μας και περισσότερο εμφανής από ότι σε άλλα χρονικά σημεία, και προσωπικά και με διαφορετικούς τρόπους. Ο τίτλος του πάντως θα ταίριαζε σε death metal ή glam metal δίσκο! Μου αρέσει να φαντάζομαι κάτι σαν ένα μεγάλο σφυρί στο εξώφυλλο με αυτό τον τίτλο, σαν δίσκος των Anvil!”

Όσο γελάμε, τον διακόπτω, αφού και ο τίτλος του πρώτου single, Fingers Of Steel, όσο να’ναι θυμίζει Manowar!

“Όταν γράφαμε το τραγούδι, ο Charlie έπαιζε κιθάρα ή μπάσο, που συνήθως δεν παίζει, και είπε κάποια στιγμή ότι θα έπρεπε να έχεις δάχτυλα από ατσάλι για να το κάνεις αυτό, γιατί του είχε διαλύσει τα χέρια. Δεν έχει κάποια βαθύτερη έννοια ως τίτλος, απλώς μας άρεσε.”

Θα ακούσουμε κάποια από αυτά τα νέα κομμάτια και στην αθηναϊκή συναυλία;

“Ναι οπωσδήποτε! Το πολύ καλό με αυτό το άλμπουμ είναι ότι ξεκινήσαμε να το γράφουμε στην αρχή του χρόνου και όλα ξεκίνησαν κάπως σαν πρόκληση προς τους εαυτούς μας. Κλείσαμε μία συναυλία στα μέσα του Φεβρουαρίου και είπαμε πως θα παίξουμε πλήρες σετ αποκλειστικά με νέα τραγούδια. Δώσαμε στους εαυτούς μας τρεις-τέσσερις εβδομάδες για να το κάνουμε και να τα τελειώσουμε όλα. Καμία σχέση δηλαδή με ό,τι συνέβη στο δεύτερο άλμπουμ. Στο πρώτο άλμπουμ όλα αυτά τα τραγούδια έτσι κι αλλιώς δοκιμάστηκαν πρώτα ζωντανά. Ήμασταν κυρίως εμείς σ ένα προβάδικο. Όταν γράφαμε τα κομμάτια, τα είχαμε ήδη παίξει, άρα ήρθανε στο ζωντανό μας set αρκετά νωρίς και ήδη μας φαίνονταν παλιά. Έχουμε παίξει ολόκληρο το άλμπουμ αρκετά και τώρα πλέον το έχουμε φιλτράρει. Έτσι παίζουμε περίπου το μισό από αυτό, μισό από το δεύτερο και μισό από το πρώτο – κάπως έτσι το μοιράζομαι σε μία ώρα και 10 λεπτά περίπου. Γράψαμε όλα τα κομμάτια μαζί σε έναν υπολογιστή στο υπνοδωμάτιο μου και αυτό φαίνεται πάρα πολύ στο live. Στο δεύτερο άλμπουμ, ας πούμε, ηχογραφήσαμε τα πάντα ξεχωριστά, κάτι που μου άρεσε πολύ. Όταν όμως χρειάστηκε να τα παίξουμε ζωντανά, αναρωτηθήκαμε πώς θα γίνει αυτό, γιατί κάναμε κάποια πράγματα που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να αποδοθούν ζωντανά.”

* Ολόκληρη η συνέντευξη υπάρχει στο 16ο τεύχος του Lung.