Δεν τυχαίνει συχνά να υποδεχόμαστε μία μπάντα εξωτερικού για συναυλία, που να ανακοινώνει τη διάλυσή της αφού έχει ανακοινώσει την περιοδεία της. Κάπως έτσι συνέβη με τους/την Porridge Radio, καθώς το tour που θα περάσει και από την Αθήνα και το Αν Club στις 6 Μαΐου θα είναι το τελευταίο τους. Αναγνωρίσαμε την ευκαιρία να τους μιλήσουμε, έτσι η Dana Margolin απάντησε στις ερωτήσεις του Σταύρου Γαρεδάκη:
Στην αρχή της χρονιάς, ανακοινώσατε ότι η μπάντα δεν θα ηχογραφήσει άλλο νέο υλικό μετά το τέταρτο άλμπουμ σας, το Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me. Και ότι η περιοδεία που κάνετε αυτούς τους μήνες, θα είναι η τελευταία σας. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Μάλιστα, τη χρονιά της 10ης επετείου σας ως συγκρότημα, με μια αψεγάδιαστη δισκογραφία – όλα τα άλμπουμ σας έχουν λάβει διθυραμβικές κριτικές.
Ευχαριστώ που περιγράφετε τη δισκογραφία μας ως αψεγάδιαστη. Συμφωνώ. Δεν ήταν μια απόφαση που πάρθηκε ενεργά λόγω της 10ης επετείου μας. Απλώς νομίζω πως ήρθε η ώρα. Αυτό το πρότζεκτ υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, και είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε παρακάτω και να κάνουμε… δεν ξέρω τι, αλλά κάτι άλλο. Μπορεί να δεθείς με κάτι τόσο πολύ που να σε περιορίσει, και δημιουργικά χρειάζεται να σπάσεις αυτά τα δεσμά και να εξερευνήσεις νέους κόσμους – να μη γίνεις αιχμάλωτος του ίδιου σου του έργου. Κάποιοι φέρονται λες και έχω πεθάνει, αλλά εντάξει. Είναι καλό, στην πραγματικότητα. Νομίζω πως ανοίγει μια εντελώς νέα προοπτική. Ξεκίνησα αυτή την μπάντα όταν ήμουν 19 χρονών. Δεν θέλω να κάνω το ίδιο μέχρι να γεράσω. Κάτι τέτοιο θα ήταν χάλια. Πρέπει απλώς να ξέρεις πότε να προχωράς.
Δέκα χρόνια είναι μεγάλο διάστημα για μια μπάντα –ή οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων– να δουλεύει και να ταξιδεύει μαζί. Φτάσατε μέχρι εδώ. Πόσο ομαλή ή δύσκολη ήταν αυτή η πορεία; Και αν έπρεπε να ξεχωρίσετε κάποιες στιγμές-ορόσημα από αυτή τη δεκαετία, ποιες θα ήταν;
Ναι, είναι μεγάλο διάστημα. Έχει υπάρξει πραγματικά δύσκολο κάποιες φορές. Κάποιες άλλες, υπέροχο. Πολύ σκληρό, πολύ ομαλό. Πολύ διασκεδαστικό, πολύ χαζό. Είναι λες και τα έχουμε ζήσει όλα.
Όσο για τις κορυφαίες στιγμές… Η συναυλία που δώσαμε στο Πομπιντού, στο Παρίσι, ήταν φανταστική. Το να παίξουμε στη Νότια Κορέα ήταν απίστευτο. Έχουμε συμμετάσχει σε απίστευτα φεστιβάλ σε όλη την Ευρώπη. Αλλά, νομίζω, το πιο σπουδαίο ήταν απλώς το ότι μπορέσαμε να περιοδεύσουμε όπως το κάναμε. Ήταν απίθανο.
Νομίζω πως και η ηχογράφηση του Clouds in the Sky ήταν μια τεράστια κορυφαία στιγμή για μένα. Ήταν πολύ αποκαλυπτική και με έκανε να έχω περισσότερη πίστη στον εαυτό μου ως καλλιτέχνη και να αισθανθώ πολύ καλά.
Για εμάς, τους fans της δουλειάς σας, το τελευταίο EP The Machine Starts to Sing, μοιάζει με ένα δώρο αποχαιρετισμού, αλλά και με μια επώδυνη υπενθύμιση τού τι θα μπορούσε να είχε έρθει στο μέλλον.
Ξαναλέω, δεν έχω πεθάνει.
Αυτή η σειρά τραγουδιών γράφτηκε κατά τη διάρκεια των session του τελευταίου άλμπουμ; Αν ναι, τα αφήσατε έξω επειδή δεν ταίριαζαν με τη σφιχτή θεματική που διατρέχει το Clouds In The Sky… και τι σας παρακίνησε τελικά να τα κυκλοφορήσετε;
Όχι. Εμείς πάντα είχαμε την πρόθεση να τα κυκλοφορήσουμε. Απλώς δεν ήθελα να κυκλοφορήσουμε διπλό άλμπουμ. Ηχογραφήθηκαν την ίδια περίοδο, στα ίδια sessions. Δεν είχαν χωριστεί από πριν ως τραγούδια που ενδεχομένως να μην έμπαιναν στο άλμπουμ. Ήταν απλώς τραγούδια που, ξέρεις, τα αγαπήσαμε όλοι, αλλά ήθελα το άλμπουμ να έχει μια συνεκτική αίσθηση ως έργο με μια λίστα τραγουδιών που να ρέει με τον τρόπο που μου αρέσει, και δεν μπορούσαμε να βάλουμε 15 τραγούδια σε αυτό.
Παρά το γεγονός ότι ο ήχος σας διαφέρει από άλμπουμ σε άλμπουμ, υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που σας προσδιορίζουν. Ήταν αυτό κάτι που κάνατε σκόπιμα ή προέκυψε αβίαστα;
Λοιπόν, νομίζω ότι το βασικό θέμα είναι ότι εγώ γράφω τα τραγούδια και τα δημιουργώ με την ίδια ομάδα ανθρώπων, σε γενικές γραμμές. Οπότε, φαντάζομαι ότι αυτό θα είναι πάντα το κοινό στοιχείο ή, τουλάχιστον, θα υπάρχει πάντα κάποιο στοιχείο που θα τα συνδέει. Αλλά δεν νομίζω πως έχω μπει σε κάτι λέγοντας «θα φτιάξω έναν διαφορετικό ήχο». Απλώς λέω «έχω πολλές ιδέες και θα δούμε τι θα βγει». Είναι ωραίο. Διασκεδαστικό. Πάντα ήταν για εμάς το να πειραματιζόμαστε και να ανακαλύπτουμε τι θέλουμε να κάνουμε, να παίζουμε τα τραγούδια ζωντανά και να βλέπουμε πού θα μας βγάλει αυτό. Τίποτα δεν ήταν υπερβολικά προγραμματισμένο, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλά συνειδητά πράγματα εκεί μέσα. Ίσως χρειάζεσαι κάτι πιο συγκεκριμένο.
Η μουσική σας έχει πάντα έντονες δυναμικές, με αλλαγές στην ένταση του ήχου. Στα τελευταία άλμπουμ, εξελίσσεται προς πιο ήρεμες στιγμές, που χτίζουν προς έντονες συναισθηματικές εκρήξεις, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσο προσωπικοί είναι οι στίχοι σας. Δεν είναι αυτή η συναισθηματική ένταση ακόμα πιο κουραστική όταν επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, είτε σε ζωντανές εμφανίσεις είτε στο στιλ σας;
Ναι, είναι εξαντλητικό. Κάποιες φορές είναι πραγματικά εξαντλητικό.
Αυτή είναι η τελευταία περιοδεία των Porridge Radio, που συμπίπτει και με τον τελευταίο σας δίσκο. Τι να περιμένει το κοινό; Θα επικεντρωθεί το setlist κυρίως στο Clouds in the Sky ή θα έχει και μια αναδρομή στο παρελθόν;
Βασικά, παίζουμε κυρίως τραγούδια από το Clouds in the Sky και το EP, αλλά φέρνουμε και κάποια παλιότερα κομμάτια, περνάμε καλά και βλέπουμε τι νιώθουμε ότι θέλουμε να παίξουμε κάθε φορά. Αλλάζουμε λίγο το setlist σχεδόν κάθε μέρα, αν και το επίκεντρο είναι τα νέα τραγούδια γιατί είναι πιο διασκεδαστικά να τα παίζουμε. Ξέρεις, όταν μένεις προσκολλημένος στα παλιά, κάπως σε εγκλωβίζει. Πρέπει να εξελίσσεσαι. Και, δεν ξέρω, είναι ωραίο να παίζουμε και παλιά κομμάτια για τους φαν, αλλά το να παίζουμε τα καινούργια είναι πιο συναρπαστικό.
Η βρετανική indie σκηνή είναι ιδιαίτερα ζωντανή. Υπάρχουν καλλιτέχνες ή μπάντες που πιστεύεις ότι δεν έχουν λάβει την αναγνώριση που τους αξίζει και θα ήθελες να τους αναδείξεις;
Λατρεύω τη μουσική της φίλης μου, της Naima Bock. Νομίζω ότι είναι καταπληκτική και περισσότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να την ακούσουν και να τη δουν να παίζει ζωντανά. Υπάρχουν τόσες πολλές μπάντες… Μια άλλη μπάντα που μου αρέσει πολύ είναι οι Morgan Noise. Είναι φοβεροί. Ναι, συνήθως περιοδεύουμε με μπάντες που αγαπάμε, οπότε μπορείς πάντα να δεις με ποιους παίζουμε μαζί – και είναι πάντα υπέροχοι.
Γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον τόσο καλά, εσύ ή τα υπόλοιπα μέλη σκοπεύετε να συνεχίσετε με τη μουσική, είτε σόλο είτε μέσα από κάποια νέα συνεργασία ή μπάντα στο μέλλον;
Θα πρέπει να περιμένετε και να δείτε τι επιφυλάσσει το μέλλον. Νομίζω ότι θα είναι διασκεδαστικό. Ποιος ξέρει τι θα συμβεί, αλλά θα πειραματιστούμε και θα το ανακαλύψουμε στην πορεία.
