Επιστροφή στα Άρθρα

Συνέντευξη Grave Pleasures: "Κάνουμε μουσική του τώρα"

Lung Fanzine - Συνέντευξη Grave Pleasures:
Συνέντευξη Grave Pleasures:
Συντάκτης:
Μιχάλης Κουρής
Ημ/νία:
Oct 14, 2023

Θανατηφόρες απολαύσεις.

Η συνεχής σύγκριση της οποιασδήποτε εποχής σου (για αρχή, της τωρινής) με την πιο υπέρλαμπρη στιγμή του παρελθόντος σου πλησιάζει ενίοτε τα όρια του μαρτυρίου. Οι Grave Pleasures ανήκουν, καλώς ή κακώς, σε αυτήν την κατηγορία συγκροτημάτων που πάντα θα τους κατατρέχει το αριστούργημά τους ως Beastmilk (με το Climax). Οι ίδιοι βέβαια δεν δίνουν σημασία στις περιρρέουσες φωνές και κάνουν με κάθε νέο άλμπουμ πάντα το καλύτερο δυνατό.
Όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι τύποις Φινλανδοί post-apocalyptic post-punk rockers ετοίμαζαν ταξίδι μοναχά για πάρτη των ευρωπαίων fans της μουσικής τους, καθώς ετοίμαζαν την Ευρωπαϊκή τους club tour η οποία θα περάσει και από την Αθήνα (20 Οκτωβρίου, στο Temple). Το δισάκι τους περιλαμβάνει ένα νέο άλμπουμ (Plagueboys), το οποίο “μυρίζει” σαν να είναι επηρεασμένο από την πανδημία. Ο Mat McNerney (τραγουδιστής και ο μοναδικός Άγγλος της παρέας) ξέρει καλύτερα από μας: “Είναι ένας τίτλος που σκεφτήκαμε πριν από την πανδημία. Ο τίτλος σημαίνει κάτι διαφορετικό ανάλογα με το πώς τον αντιλαμβάνεστε. Είναι μια ερώτηση. Ποιοι είναι τα “αγόρια της πανούκλας”; Εμείς; Η τοξική αρρενωπότητα; Τα παιδιά μετά την Αποκάλυψη; Ίσως πρέπει να διαβάσει κανείς τον Άρχοντα των Μυγών (1954, William Golding) για να καταλάβει.”

6 χρόνια, βέβαια, χωρίς νέα μουσική – από τον καιρό του Motherblood, δηλαδή – λογίζεται για πολύς καιρός. Η απάντηση του Mat ταιριάζει περισσότερο σε αρχαίο Λάκωνα, λιτή αλλά αληθινή. “Γράψαμε το άλμπουμ κατά τη διάρκεια των 6 ετών. Εγώ δούλευα με τους Hexvessel και ο Juho με τους Oranssi Pazuzu. Η ζωή συνέβη, υποθέτω.”

O τίτλος “Tears On The Camera Lens” σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του νέου άλμπουμ χτύπησε διάνα τις φωτογραφικές φλέβες του ερωτώντος και αισθάνθηκα την ανάγκη να του το εκφράσω. “Νομίζω ότι οι στίχοι του κομματιού μιλούν από μόνοι τους αρκετά ξεκάθαρα. Είναι ένα τραγούδι για την απώλεια. Τίποτα περισσότερο δεν μπορεί να ειπωθεί χωρίς να ακούσετε το τραγούδι.

Το μουσικό ύφος των Grave Pleasures είναι ξεχωριστό: ενώ μπορείς να εντοπίσεις τις απαρχές του ήχου τους, η μουσική τους δύσκολα συγχέεται με άλλη. Αυτή η πρωτοτυπία τίθεται, θαρρείς, ως αρχή λειτουργίας της μπάντας. “Κάνουμε μουσική του τώρα. Παίρνουμε έμπνευση από προηγούμενα σχήματα, αλλά δημιουργήσαμε το άλμπουμ για να είναι ένα έργο του τώρα. Δεν μου αρέσει η ρετρό μουσική. Δεν ξέρω αν ήταν στόχος μας, αλλά σίγουρα δεν μπορούσαμε να δουλέψουμε με άλλο τρόπο. Δεν θα ήθελα να κάνω μουσική προσπαθώντας να γίνω κάτι άλλο από μια ειλικρινή αντανάκλαση αυτού που είμαι.”

Δεν θέλει ιδιαίτερη σκέψη για να συμπεράνει κανείς πως η μουσική των Grave Pleasures διεκδικεί δάφνες καταλληλότητας για το καλύτερο soundtrack μιας μετα-αποκαλυπτικής ταινίας, κάτι που αντανακλάται ακόμη πιο εύλογα στους στίχους τους. “Διαβάζω πολύ όταν γράφω στίχους για ένα άλμπουμ. Για αυτό το άλμπουμ διάβαζα πολύ William Golding και επίσης το “When We Cease To Understand The World” (“Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο”, εκδόσεις Δώμα, 2022) του Benjamin Labatut.

Ως Άγγλος που ζει στη Φινλανδία εδώ και σχεδόν 15 χρόνια, ο Mat μας διηγείται εν συντομία πώς ξεκίνησε και πώς συνεχίζεται η ζωή στην “ξενιτιά”: “Υποθέτω ότι η εμμονή με τη Σκανδιναβία ξεκίνησε όταν ήμουν έφηβος, οπότε περίπου πριν από 30 χρόνια. Μετακόμισα στο Karasjok της Νορβηγίας όταν ήμουν 18 ετών. Φαίνεται ότι (σ.σ. η ζωή μου) εδώ λειτουργεί μια χαρά. Κυκλοφόρησα 2 άλμπουμ φέτος που πούλησαν αρκετά ώστε να μπουν στα φινλανδικά charts φυσικών πωλήσεων. Καθόλου άσχημα για έναν έφηβο οπαδό του Black Metal της δεκαετίας του ’90!

Ποιες μπάντες ή μουσικά πρότζεκτ θα πρότεινε ο Mat σε έναν οπαδό των Grave Pleasures ως “παράλληλες” προτάσεις ακρόασης; “Hexvessel, που είναι η κύρια μπάντα μου και εκτελούμε ένα κολάζ Black Metal και folk. Επίσης The Sound (παλιό βρετανικό post-punk συγκρότημα).”

Όσο για τον απώτερο στόχο του ως μουσικός, η απάντησή του είναι άμεση, σαφής και κατασταλαγμένη: “Η δουλειά μου είναι η ζωή μου. Δεν μπορώ να αποσυρθώ από το να είμαι ο εαυτός μου. Νομίζω ότι η δουλειά θα τελειώσει όταν πεθάνω. Ο στόχος μου δεν ήταν ποτέ υλικός αλλά μάλλον πνευματικός. Επιθυμώ να έρθω πιο κοντά στη φύση, στους θεούς.

(Ο Mat στο An Club το 2014)

Την τελευταία φορά που ο Mat είχε έρθει στην Ελλάδα, παρουσίασε με τους Beastmilk (ουσιαστικά την αρχική μορφή των Grave Pleasures) το εκπληκτικό Climax στο An Club, με αρκετούς σαραντάρηδες να καταλαμβάνουν τις πρώτες σειρές και να δημιουργούν “έκτροπα”. Αφού τον διαβεβαίωσα ότι μάλλον περάσαμε κάτι παραπάνω από καλά σε εκείνο το live, ζήτησα και τις δικές του αναμνήσεις, καθώς και τις προγραμματικές του δηλώσεις για το επερχόμενο της 20ης Οκτωβρίου: “Η συναυλία ήταν πράγματι φανταστική. Θυμάμαι να πηδάω μέσα στο πλήθος γιατί το συναίσθημα ήταν πολύ ιδιαίτερο. Από την επερχόμενη συναυλία υποθέτω ότι μπορείτε να περιμένετε ένα αρκετά μεγάλο setlist, καθώς έχουμε ΠΟΛΛΑ τραγούδια που θα θέλαμε να παίξουμε. Φέρτε επίσης παπούτσια για χορό, καθώς μάλλον θα ιδρώσετε λίγο!

Μοιραστείτε το