Προ ολίγον ημερών βρεθήκαμε στη Death Disco στο sold out live των Clamm και Frenzee. Το club είχε αρχίζει να γεμίζει από την αρχή της βραδιάς, κάτι ευχάριστο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια εν συγκρίσει με άλλες εποχές που τα support περνούσαν στα ψιλά και γέμιζαν οι χώροι λίγο πριν εμφανιστεί το κυρίως όνομα.
Ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, η μπάντα που άνοιξε το live μόνο αδιάφορη δεν ήταν. Τα τρία αδέρφια (Απολλωνία, Αντώνης, Νίκος) από την Κρήτη αποτελούν παράδειγμα που επιβεβαιώνει τον κανόνα της οικογένειας Ξυλούρη πως δηλαδή αποτελεί μια οικογένεια με πατροπαράδοτη μουσική παιδεία. Έχουν κυκλοφορήσει τρία single που θα συμπεριλαμβάνονται στο επερχόμενο ep τους που αναμένουμε με περιέργεια.
Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια είχα ζητήσει μέσα από μια δημοσίευσή μου στα social media, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, από την Primitive Music να φέρει Amyl and the Sniffers στην Αθήνα. Βέβαια, γνωρίζουμε πως από τη στιγμή που έχουν γίνει παγκόσμιο όνομα το πράγμα είναι αρκετά δύσκολο. Ωστόσο, μπόρεσα να απολαύσω μέσα από το εν λόγω live μια εξίσου εκρηκτική μπάντα του είδους με μια frontwoman που θα μπορούσε, υπό διαφορετικές συνθήκες, να αναμετρηθεί με την Amy Taylor καθώς διαθέτει και με το παραπάνω το απαιτούμενο riot grrrl νεύρο. Η Απολλωνία καθ όλη τη διάρκεια της περίπου μιας ώρας που έπαιξαν οι Frenzee δε σταμάτησε ούτε λεπτό να διαχέει τη φρενήρη ενέργειά της φτύνοντας μανιασμένους στίχους στη μούρη μας. Ο ήχος τους εκτός από punk είχε αρκετά ακόμη στοιχεία όπως Stoner και Hard Rock. Πράγματι αποτέλεσαν ένα αναπάντεχο δώρο, μια ευχάριστη έκπληξη που μας γέμισε ενέργεια για το main act.
Εδώ να αναφέρουμε πως στο αρχικό line up συμπεριλαμβάνονταν και η Αθηναϊκή μπάντα Kidney Black οι οποίοι δεν κατάφεραν να εμφανιστούν στη σκηνή της Death Disco εξαιτίας ενός μικρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε ένα μέλος του συγκροτήματος.
Οι Clamm, επίσης τρίο (Jack, Miles, Maisie) αλλά από τη μακρινή Μελβούρνη, παίζουν punk που στα ηχογραφημένα κομμάτια ακούγεται σαφώς πιο light εν συγκρίσει με την εκρηκτική live εκτέλεσή τους. Τουλάχιστον αυτό μπορέσαμε να διαπιστώσουμε με τα ίδια μας τα αυτιά.
Το σπουδαίο με τους Clamm είναι πως εκτός από power ήχο έχουν στίχο που δικαίως τους κατατάσσει στο είδος που πρεσβεύουν. Πρόκειται για πολιτικοποιημένους, αντιπολεμικούς στίχους που επίσης μιλούν για την αυτοβελτίωση και την κοινωνική πάλη για έναν καλύτερο κόσμο. Η αλήθεια είναι πως με τους Clamm μπόρεσα να απολαύσω την ύπαρξη του πολύτιμου μπάσου που όταν απουσιάζει από το ευρύ μουσικό φάσμα που ονομάζουμε ροκ, μου ηχεί κάπως λειψό
Επίσης, κάτι που με γοητεύει στις μπάντες που παίζουν σκληρό ήχο, είναι όταν αυτό δεν συνεπάγεται ανάλογη εμφάνιση όπως γινόταν κάποτε ή όπως συμβαίνει ακόμα με κάποιες μπάντες. Κάτι που σπάει τα τετριμμένα ιδεώδη μιας άλλης εποχής όπου ο κιθαριστικός ήχος συνοδεύονταν από ένα attitude που σχεδόν απαρνούνταν την ευθραυστότητα η οποία επικαλύπτονταν από μια macho αισθητική καφρίλα που πολλές φορές στερούνταν συναισθηματικής νοημοσύνης. Σήμερα υπάρχουν αρκετές μπάντες που παίζουν πανκ με συναισθηματική νοημοσύνη που μόνο μπροστά θα μπορούσαν να πάνε τη σκηνή. Οι Clamm είναι μια από αυτές.
Η μπάντα είχε τρελά κέφια σε όλη τη διάρκεια του live, κάτι που μεταφράστηκε σε ένα set με κομμάτια από τα δύο τους άλμπουμ Beseech Me (2021) και Care (2022) με το κοινό να μοιάζει ακόρεστο μέχρι και την τελευταία τους νότα. Ο χορός δεν είχε σταματημό με αποτέλεσμα να μην βλέπεις κανένα κινητό σηκωμένο για φωτογραφίες ή βίντεο. Από μόνο του κριτήριο επιτυχίας για κάθε live!
Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες διοργανώσεις της Primitive Music καθώς μέχρις στιγμής οι επιλογές τους υπαγορεύονται από ένα πολύ δυνατό μουσικό ένστικτο, ας μην ξεχνάμε πως το 2018 είχαν φέρει τους Fontaines DC πριν καν κυκλοφορήσουν album!
